Duurzame donderdag: Scheiden

Oh, wacht, ho, stop, dit moet hier niet in! Ik sta, met een hand vol plastic, al met mijn voet op het pedaal van de afvalemmer. De rommel zou er met een sierlijke boog in verdwenen zijn als ik me niet nèt op tijd herinner; wij scheiden!

Wat? Oh nee hoor, ons huwelijk staat als een huis, don’t worry. ‘t Is alleen onze groeiende berg afval die ons zorgen baart, ziet u. Het is toch niet normaal hoe stampvol die grijze kliko elke 14 dagen weer zit terwijl wij, nu de kinderen de deur uit zijn, toch slechts een huishouden van 2 hebben. Maar ja, wat wil je? Je kunt geen verpakking van welk willekeurig (voedings)product dan ook openen, of je stuit op een barrière van extra papier of plastic. De muesli, bijvoorbeeld, koop ik in een doos om er vervolgens achter te komen dat er een zak in het pak zit. Onder de deksels van elk (hersluitbaar) plastic bakje, zit tóch nog een extra folie-tje. En de kartonnen melk- en yoghurtpakken – geroemd om hun ergonomische ontwerp – hebben in de loop der tijd tóch weer plastic dopjes gekregen. Waaróm!?, zou ieder weldenkend mens zich moeten afvragen.

Enfin, dan word je op een ochtend wakker en denk je: dát moet anders! Dus húp, even surfen naar de website van de HVC om gratis zakken te bestellen. Van plastic, dát dan weer wel, maar tegenwoordig van een zodanige kwaliteit dat je er niet alleen plastic, maar ook lege melkpakken en  conservenblikjes in kunt verzamelen. Daar worden vervolgens allemaal nieuwe dingen van gemaakt. Bermpaaltjes bijvoorbeeld. Of vliegtuigonderdelen.

De karweitjes bij ons thuis zijn volkomen eerlijk verdeeld; ik strijk zijn overhemden (soms), hij zet de kliko buiten (altijd). Dat heb ik zo op democratische wijze besloten (knipoog). Maar… daar waar de stapel overhemden blijft groeien, op de berg nog-te-strijken-schoon-wasgoed, blijft onze grijze kliko de laatste weken opvallend leeg. En dat vertaalt zich dan weer in de volgende scene: mijn huishoudelijk perfect participerende echtgenoot loopt op maandagavond  de achtertuin in om de grijze kliko langs de stoeprand te zetten maar stapt nog geen minuut later alweer de keuken binnen met de mededeling dat die grijze bak nog lang niet vol is. We kunnen wel een keertje overslaan, meent hij. Ik denk aan de overhemden, aan het feit dat ik die nooit een keertje kan overslaan en dat de tijd wellicht rijp is om maar eens een changement in de huishoudelijke taken voor te stellen.

In ons plaatselijke dagblad lees ik dat mijn gemeente meedoet aan het 100-100-100 project. Dit project is een idee van afvalverwerker ROVA. Lukt het 100 huishoudens om 100 dagen, 100% zonder afval te leven? Mijn gemeente Den Helder roept, bij monde van wethouder Jacqueline van Dongen die milieu in haar portefeuille heeft, bewoners op om mee te doen. Er zijn 100 huishoudens nodig en ik loop een paar weken te dralen om me wel-niet-wel aan te melden. Als ik uiteindelijk naar de website surf merk ik dat inschrijven niet meer mogelijk is. De 100 huishoudens zijn al gevonden, zelfs de Helderse burgemeester doet mee. Allerminst uit het veld geslagen besluit ik mijn eigen plan te trekken. Dan maar niet bij de happy-hundred. Ik bel nog wel even met de wethouder. Gaat u nou met z’n honderden afval-elitair zitten zijn? “Absoluut niet, is de opgeruimde reactie van de stadsbestuurder. Iedereen mag en kan meedoen, ook als je niet tot de 100 participanten behoort. De wethouder adviseert de mensen om vooral naar de website te blijven surfen. Daar is veel nieuws te lezen, is er een online platform en krijg je tips. Want in gezinnen zal het vast een uitdaging zijn, 100% scheiden. Vooral, aldus Jacqueline van Dongen, als er pubers in huis zijn. Zij zijn, zo wijst onderzoek uit, veelal het moeilijkst te motiveren. Dit lijkt me een perfecte uitdaging aan het adres van het jonge Helderse volk; loochenstraf die onderzoeken en laat zien dat leeftijd geen enkel beletsel is voor het ultieme scheidingsgedrag!

Intussen gaan de scheidingsdriften van mij en mijn echtgenoot onverminderd door. We krijgen er gewoonweg lol in en vissen soms elkaars oh-sorry-ik-was-het-even-vergeten-plastic uit de pedaalemmer. Aankomende maandag, dat heb ik met één blik in onze grijze kliko allang gezien, kan er weer overgeslagen worden. Makkie voor de heer des huizes.

Zo, en dan ga ik nu eerst een stapel overhemden wegstrijken….