Door op 8 september 2016

Duurzame donderdag: Duurzaam fietsen

Nog zie ik haar gaan, bijna 12 jaar, op weg naar haar eerste schooldag op het Lyceum. Voor die grote overgangsrite had ze een fonkelnieuwe fiets gekregen omdat ze haar oude meisjesfiets nu ècht was ontgroeid. Zes jaar lang peddelde ze ermee naar en van school totdat de volgende overgangsrite zich aandiende: studeren aan een Hogeschool in Utrecht. Omdat in die stad geen kamer te vinden was zocht zij haar heil in één van de omliggende dorpen. Dan heb je natuurlijk wel een fiets nodig. Een tweedehands exemplaar, zo eentje die het stelen niet waard was, werd op de kop getikt. De Lyceumfiets bleef thuis.

Na een jaar de overstap naar de universiteit in Amsterdam. Een vooronderstelde miniverhuizing (wat komt er een berg spullen uit één zo’n kamertje!) werd een onderneming van een dag en natuurlijk verhuisde de Utrechtse fiets mee. Die werd vervolgens eerst een paar jaar voor haar nieuwe onderkomen in de buitenlucht gestald en daarna (na wéér een verhuizing, een onderneming die wij inmiddels minder onderschatten) voor de deur van die andere kamer.

Fietsen houden niet van buitenlucht. Op een avond belde ze op. Haar Utrechtse fiets was letterlijk vastgeroest, ze moest haar Lyceumexemplaar misschien toch maar naar de grote stad halen. Aldus geschiedde. Daar heeft haar middelbareschoolfiets nog een jaar dienst gedaan om daarna dramatisch door de achteras te zakken. Een volgende tweedehands rijwiel was snel aangeschaft maar nu stonden daar ineens 3 meer of minder befietsbare vehikels in het fietsenrek. Dat noopte tot inventieve en duurzame besluitvorming.

De oudste fiets hebben wij vakkundig ontmanteld. Onderdelen die nog goed bruikbaar waren – de bel, een binnenband die er maar kort omheen had gezeten, het slot en het zadel – krijgen een tweede kans. Dat slot, bijvoorbeeld, hebben we weer op de fiets van haar broer gezet en de Utrechtse fiets bleek met een wiel uit die andere tóch nog een poosje mee te kunnen. Wat overbleef van de Lyceumfiets hebben we mee teruggenomen naar onze hometown, alwaar hij een laatste, duurzame rustplaats heeft gekregen bij het grofvuil-station.

Het zou oh-zo gemakkelijk zijn geweest om de ontmantelde fiets aan een Amsterdamse stoeprand tot stof te laten vergaan. Maar ze hebben daar al een kleine 900.000 exemplaren die er in het beste geval rondrijden maar er ook heel vaak alleen maar rondslingeren. Wij hebben getracht ons futiele steentje bij te dragen aan een vorm van circulaire economie door van twee kapotte fietsen, één werkende te maken. Onze dochter, want over haar gaat het in dit stukkie, is inmiddels aan haar laatste studiejaar begonnen. In gezelschap van haar ‘circulaire fiets’ met een achterwiel uit lang vervlogen dagen…

Waar ben je naar op zoek?