Voorzitter
Hier sta ik dan voor het eerst achter de katheder van de Staten!
Op de agenda: de kadernota 2024. In wezen een virtueel debat. De nota staat vol opties en mogelijkheden, netjes met voors en tegens, maar echte keuzes worden begrijpelijkerwijs niet gemaakt. Die worden in het concept-coalitieakkoord gemaakt, dat is inmiddels gepubliceerd. En volgende week in deze zaal hopen we over het eindresultaat te mogen discussiëren. For the record: wij kunnen prima leven met de kadernota en we danken het college en de ambtelijke ondersteuning, vooral die, voor het degelijke werk.
Wel hechten wij uiteraard waarde aan het feit dat de provincie een sluitende begroting heeft. Daarnaast vinden wij het belangrijk dat er genoeg structureel gelden beschikbaar is voor het aanpakken van de klimaat- en natuur crisis, het op peil houden en betaalbaar houden van het OV & voorziening, zoals sport- en cultuur.
Zo. Dan mag ik nu gebruikmaken van mijn recht om zonder interrupties mijn eerste woorden tot u te richten vanaf deze plek. Ik ben geboren in de Amsterdamse Rivierenbuurt en volwassen geworden in Nieuw-West. Een alleenstaande moeder van twee prachtige tienermeiden, 17 en 16 jaar. Ik heb een opleiding, een carrière en ben economisch zelfstandig. Ik ben een trotse moslima van Marokkaanse komaf, mijn hoofddoek belicht mijn identiteit.
Mijn opa trok vanuit het Rif-gebergte metioua lnaar Noord-Holland. In de haven van IJmuiden vond hij werk, op een vissersboot. Later regelde hij daar ook een baan voor de verloofde van zijn dochter, mijn moeder. Ik ben dus eigenlijk een vissersmeisje. Ik herinner me nog goed dat mijn vader met zo’n dik pak met van die zware laarzen thuiskwam en vreselijk naar vis stonk.
Nu mag het vissersmeisje zich volksvertegenwoordiger noemen, in de Staten van Noord-Holland. Ik ben er trots op dat burgers mij in hun hart gesloten hebben. En ik ga mijn uiterste best doen het vertrouwen te belonen.
Voorzitter, op het eerste gezicht klinkt dit als een typisch verhaal van de succesvolle emancipatie van een derde generatie arbeidsmigrant. Iets wat kan in dit gave land. Maar de weg daar naartoe is in werkelijkheid vol hobbels geweest.
Als alleenstaande moeder heb ik op moeten ervaren hoe het is om slachtoffer te zijn van ongekend onrecht. Van onze overheid nota bene, die me meer dan tien jaar beschouwde als fraudeur met kinderopvangtoeslagen.
Daar stond ik dan compleet hopeloos met twee hele jonge kinderen. Ik heb jarenlang in angst geleefd. Iedere avond weer maalden dezelfde vragen door mijn hoofd. Wordt mijn woning geveild? Komt er morgen weer een deurwaarder aan de deur? Want kan hij nog meenemen – mijn TV van 15 jaar oud? Kan ik nog boodschappen doen? Kan iemand mij geld lenen?
Op een avond stond ik voor de voorraadkast en bleek dat de blikken tomaat op waren. Ik moest dus even naar de Vomar, maar ik had geen cent meer op zak. Ik ben toen naar het slaapkamertje van mijn zesjarige dochter gelopen. Ze had met koningsdag voor 25 cent een spaarpot gekocht, zo’n aardewerk varkentje. Trots deed ze daar alle centjes in die haar vader haar regelmatig toestopte. ‘Ik ga sparen voor een hele grote auto voor je, mama!’ zei ze dan. Nu moest ik haar vragen of ik een euro uit haar spaarpotje kon halen. Heel klassiek, we moesten het varkentje kapotslaan. Geeft niks hoor mama, zei ze troostend, ik weet hoe je nodig hebt.
Voorzitter, mijn hart breekt nog steeds bij deze herinnering. Net zoals het breekt als ik terugdenk aan de strijd die ik heb moeten voeren met leraren en intern begeleiders op de basisschool van mijn kinderen. Zij wisten het zeker: die meiden konden niet beter dan het vmbo. Daar is niets mis mee, voorzitter, geen misverstand. Maar ik wist dat er meer in zat. Inmiddels zit de ene in 4 Havo, de ander in 4 Vwo – ze gaat volgend jaar naar United World College in Wales, waar prinses Alexia ook zat. Ik ben trots op waar ze nu staan, maar het onrecht dat hen in hun kinderjaren is aangedaan, hadden ze niet verdiend.
Voorzitter, voor mij staat vast dat dit onrecht mijn gezin overkomen is omdat ik ben wie ik ben. Ik heb mij eraan ontworsteld met wilskracht en overlevingsdrang. Maar hoe veel anderen lukt dat niet? Omdat ze lamgeslagen zijn, de energie niet kunnen opbrengen, of verdwaald raken in het woud van procedures. Mensen, Noord-Hollanders ook, van wie de bestaanszekerheid op het spel staat?
Voorzitter, voor die mensen wil ik opkomen. Daarom sta ik hier vandaag, je zou kunnen zeggen als ervaringsdeskundige op het gebied van bestaanszekerheid. Ik heb geleerd dat bestaanszekerheid meer is dan een fatsoenlijk inkomen. In mijn stad Amsterdam ken ik heel veel gezinnen die balanceren op de armoedegrens. Gezinnen die de rekeningen niet meer kunnen betalen. We zijn zo’n rijk land. En dan toch: woningarmoede – jongeren die jaren moeten wachten op een eigen huis. Energiearmoede, Mobiliteitsarmoede, doordat de bus en de trein zo langzamerhand onbetaalbaar beginnen te worden. Waardoor mensen thuis komen te zitten, eenzaam en geïsoleerd raken en niet meer kunnen meedoen in de samenleving.
Voorzitter
Afsluitend voor de inwoners van Noord-Holland die daarmee moeten dealen, kunt u mij ‘s nachts wakker maken. Waar onrechtvaardigheid en onmacht heersen, zal ik me als PVDA-vertegenwoordiger inzetten. Voor de belangen van alle inwoners, maar bovenal voor de zwakkeren in de samenleving. En u zult merken: als die in het gedrang komen, kan dit vissersmeisje ook echt een viswijf worden.
Ik dank u.
