Duurzame donderdag: Broodje Duurzaam
Meestal, als ik aanschuif bij één van de lunchtafels op mijn werk in het verpleeghuis, val ik midden in een gesprek over werkdruk, over eigenlijk geen tijd hebben voor de lunch of – in het beste geval – over wat men in het weekend hééft gedaan of gáát doen. Zo-niet deze keer. Eenmaal aan tafel, terwijl ik mijn beker biologische karnemelk opentrek, zie ik één van mijn collega’s een hersluitbaar plastic broodzakje met zorg in de plooi strijken. Andere collega’s zien het ook. ‘Wat ben je nou toch aan het doen?’, vraagt één van hen. ‘Ik bewaar mijn boterhamzakje’, is het antwoord. ‘Dat doe ik altijd, zo’n ding gaat minstens 3 dagen mee, heel duurzaam hoor….’Voilà, het tafelgesprek neemt richting. Now we’re talking!
Vergeten is de werkdruk, ditmaal gaat het tafelgesprek nu eens over allerlei zaken die het persoonlijk leven van mijn collega’s, althans de 3 waarmee ik mijn lunch vandaag deel, duurzamer en vooral goedkóper maken. Zo heeft mijn collega van het boterhamzakje afgelopen maand zonnepanelen op het dak van zijn woning laten installeren. ‘Wat kost dat nou?’ wil mijn andere collega weten. Er volgt een rekensom met investering en termijnen waarop het één en ander terug zal worden verdiend via de energierekening. ‘Nou, dan heb ik die panelen binnen 5 jaar terugverdiend’ expliceert hij terwijl ie nog steeds over het gebruikte boterhamzakje wrijft dat er inmiddels bijna als nieuw uitziet. ‘Haha, lacht zijn buurvrouw, wij hebben al een hele poos zonnepanelen op het dak, ook al toen we nog een oude meter hadden. Toen ging, als de zon scheen, de ding terúgdraaien. Dat was een heel grappig gezicht, mijn man kon er minutenlang naar kijken…’. De sfeer zit er inmiddels helemaal in. Het gaat vervolgens over scheiden van afval (nee hè, niet nóg een kliko – voor oud papier – in mijn achtertuin, afgeven bij de wandelvereniging is wèl prima) en over fietsen naar je werk. En passant nemen we de voordelen van de elektrische auto nog even door die helaas, voor ons gezondheidszorgwerkers, nog veel te duur is. Maar het idee spreekt ons allen aan.
En dan is onze lunchpauze alweer voorbij, tijd gaat snel als je het gezellig hebt. Terug naar onze afdelingen en bureaus maar wel met een goed gevoel dat duurzame ontwikkeling niet alleen iets is dat zich afspeelt buiten je eigen belevingswereld. Heel dichtbij, in mijn geval onder collega’s, voltrekken zich prachtige duurzame initiatieven. Daar kan mijn werkgever een voorbeeld aan nemen.
