Wat voor sport geldt, geldt ook voor muziek. Muziek verbroedert. Wanneer we muziek draaien uit hun thuisland gebeurt er vrijwel altijd iets bijzonders. Mensen staan op uit hun stoel en gaan dansen en vrijwilligers dansen met hen mee. Met sierlijke bewegingen vullen ze de ruimte en er is een lach op hun gezicht. Dat is altijd fantastisch en het werkt aanstekelijk. Aan de kant blijven zitten is geen optie. Vandaag heb ik een nieuw spel geleerd, een Somalisch kaartspel. Het was even aftasten want zonder dat je elkaar verstaat, moest het worden uitgelegd, maar toen het lukte, leverde dat veel plezier op en hebben we veel gelachen. Een groep vrouwen met kinderen kwam een middag bij ons doorbrengen. Heerlijk nagels verzorgen en lakken, handen masseren, gezicht verzorgen. Even aandacht aan zichzelf besteden, daar is anders geen tijd en geen gelegenheid voor. Moeilijk is soms als ze weer weggebracht worden en een kind gaat helemaal uit zijn dak omdat hij weg moet of omdat hij het speelgoed van ons moet achterlaten. Dan zijn we weer allemaal even van slag, want wij weten dat ze teruggaan naar het kamp waar het leven een hel is.
Vandaag staat een renovatie van de keuken op het programma zodat er voor meer mensen kan worden gekookt en we meer groepen naar “Home” kunnen halen. Als je hier bent, denk je steeds dat je meer wilt doen, maar je loopt tegen de grenzen van wat mogelijk is aan. Qua faciliteiten, maar ook wat betreft je eigen fysieke mogelijkheden. Lange dagen werken gaan in je lijf zitten, maar je neemt soms even een kleine break om weer door te kunnen gaan. Even afkoelen in de zee, even een kop koffie, even alleen met niemand om je heen en dan weer door.
Tegenover het restaurant is een groot magazijn met kleding en andere spullen zoals bv tandenborstels, zeep, handdoeken, maandverband en luiers. Alles moet worden uitgepakt, gesorteerd en overzichtelijk in stellingen worden opgeborgen zodat we makkelijk pakketjes kunnen maken om aan mensen mee te geven. In eerste instantie lijkt er geen doorkomen aan, maar na enkele dagen zien we toch al wel het resultaat van onze arbeid en komt er schot in. Als je dan de volgende dag komt, staan er weer nieuwe dozen om uit te pakken. Er wordt veel gedoneerd en ook de vrijwilligers nemen veel spullen mee om weg te geven.
Iedere dag wordt er een schema gemaakt : wie doet wat; schoonmaken, afwassen, vluchtelingen ophalen en wegbrengen, magazijn opruimen, tafels dekken en afruimen, boodschappen halen. Werken in het internetcafé. Het eindigt altijd tegen middernacht. En soms zijn er de onverwachte zaken. Problemen met een auto , iemand uit het kamp naar het ziekenhuis begeleiden etc.
Zo was er gister een groep gehandicapte Grieken die de middag bij ons hebben doorgebracht. Ook dat was weer een bijzondere ervaring. In “Home for all” is tenslotte plaats voor iedereen.
Er zijn ook toeristen die langskomen en vragen of ze kunnen komen eten. We vertellen ons verhaal wat we hier doen en de meeste besluiten om te blijven eten en een donatie te doen. Een enkeling spreekt het niet aan en vertrekt. Soms ook omdat wij geen alcohol schenken. Alleen maar water.
We hebben gister aan het eind van de dag de Life jacket graveyard bezocht. Daar liggen alle zwemvesten die zijn achtergelaten door mensen die zijn aangekomen, levend of verdronken. Achter ieder zwemvest zit een verhaal. Hier bekruipt mij een intens gevoel van verdriet, maar ook van boosheid dat we dit laten gebeuren. Mensen vluchten voor een onveilige situatie, moeten kiezen voor een onveilige vlucht om vervolgens in een onveilig kamp terecht te komen. Op een muur staat met verf gespoten : SHAME ON YOU EUROPE. En dat is ontzettend waar. Europa heeft een probleem afgekocht, vervolgens houden veel Europese landen zich niet aan de afspraken om vervolgens te doen of het allemaal zo goed geregeld is. Toen ik in Nederland mensen vertelde dat ik naar Lesbos ging om te helpen zeiden zij tegen mij : maar dat probleem is toch al lang opgelost . Opgelost???? Hoezo? Kom eens een dagje hier kijken.
We vergeten het gewoon, want er zijn inmiddels weer nieuwe brandhaarden in de wereld. We laten mensen op een verschrikkelijke manier in de steek. Ik kan werkelijk niet begrijpen waarom we dit laten gebeuren en dan zijn we in Nederland zo trots dat er minder vluchtelingen ons land binnenkomen. Goed geregeld. Zeker als je alleen aan jezelf denkt. Volgens mij zijn wij op de wereld om elkaar te helpen en wordt het de hoogste tijd dat we onze rijkdom eens gaan delen met die delen van de wereld die in armoede leven en dat we mensen in oorlogsgebieden een veilige haven bieden.
Mijn leven is verrijkt door het vrijwilligerswerk hier. Ik krijg er ongelooflijk veel voor terug. Ik denk dat dit niet de laatste keer zal zijn dat ik hier ben. Na mijn vorige reis bleef het ook steeds trekken. Als er een vrijwilliger vertrekt zijn er ook altijd weer emoties die loskomen . Je wil hier eigenlijk niet weg omdat je het gevoel hebt dat je de boel in de steek laat. Ook al besef ik heel goed dat mijn bijdrage hier een druppel op een gloeiende plaat is. Voor Iedere minuut dat ik iemand troost heb kunnen bieden, ben ik dankbaar .
Over enkele dagen volgt het volgende blog.
Rina
