Nadat ik afgelopen zomer voor de tweede keer op Lesbos was geweest om te helpen bij de vluchtelingenkampen, bleef het knagen en in mijn hoofd maakte ik een plan om zo snel mogelijk weer terug te kunnen gaan. Tussen alle verplichtingen hier door, dat viel nog niet mee. En dan opeens stond er een bericht op Facebook : ”noodoproep”. Met spoed werden vrijwilligers gezocht om de magazijnen op Lesbos op orde te brengen zodat kleding en schoenen kunnen worden uitgedeeld en er weer overzicht komt in de producten die gulle gevers in Nederland hebben gedoneerd. Ik bedacht me geen moment en boekte een ticket om vervolgens twee dagen later te vertrekken. En het voelde weer als thuis komen. Ik kon meteen aan de slag. Voor twee organisaties : Movement on the Ground en Because we Carry. Ik heb gesorteerd, ingepakt, gesjouwd en overzicht verschaft. Niet lullen maar poetsen, be the change, als je kunt helpen moet je het doen. Deze teksten zitten in inmiddels in mijn genen verankerd. Vermoeid was ik zeker, maar uitrusten kan altijd nog en je wilt als je daar bent zo graag iedere minuut nuttig besteden.
En toen kwam oudejaarsavond. Met het team van Because we Carry mee naar het “feestje” dat door Movement on the Ground werd georganiseerd in het kamp Kara Tepe. Wat een bijzondere avond. De Yurd was overvol. Volwassenen en heel veel kinderen, vrijwilligers. En…muziek. De dansvloer was barstensvol. En om 12 uur werd natuurlijk Happy New Year van Abba gedraaid. Alle volwassenen kregen 1 sterretje. En iedereen wenste elkaar een mooi nieuw jaar, er werd omarmd, er was vrolijkheid, er was eenheid en vrede in ons hart. Deze avond zal ik altijd in gedachten houden als ik weer eens op een party sta waar overvloedig eten en drinken is. Met niks en onder moeilijke omstandigheden kun je heel goed feest vieren.
Een paar avonden heb ik doorgebracht met vluchtelingen die ik op mijn eerdere reizen heb ontmoet en waar ik mee contact heb gehouden. Dat waren moeilijke avonden met moeizame gesprekken. Zoals bijvoorbeeld met Ali uit Iran. Gevlucht vanwege zijn geaardheid en het uittreden uit de Islam. Met zijn gebrekkige Engels en Google translate gesproken over zijn depressiviteit en zijn suïcidale gedachten. Hij blijft herhalen : life is not good for me. Hij wil zijn diepste gevoelens en gedachten met niemand delen. Maar Ali zit in mijn hoofd en in mijn hart. Dagelijks appen wij even met elkaar en als hij een dag niets laat horen maak ik mij zorgen. Ik laat hem niet los en ik hoop dat hij mij ook vast blijft houden.
De onrechtvaardigheid van de situatie op Lesbos maakt mij opstandig en verdrietig. Er verandert niets. De vraag die mij blijft bezig houden is: waarom moeten vluchtelingen onder deze erbarmelijke omstandigheden (in kamp Moria) leven? Wanneer wordt Europa eens wakker en neemt haar verantwoordelijkheid. Tot die tijd zal ik proberen mijn steentje bij te dragen. Al kan ik maar voor 1 persoon het verschil maken, dan ben ik tevreden.
Don’t close the boarders, but open your heart. Je wordt er zoveel gelukkiger van.
Rina
