Op bezoek bij Vrouwenvereniging De Dregt in Schellinkhout

Deze week bezocht ik Vrouwenvereniging De Dregt. De eerste vergadering van deze ‘Nederlandse bond voor boerinnen en andere plattelandsvrouwen, afdeling Schellinkhout’ vond bijna op de dag af 85 jaar geleden plaats, op 9 januari 1939. En het was destijds meteen hoog politiek. Het gemeentebestuur had immers een brief op poten gestuurd dat er in het gymlokaal op de hoek van de Dorpsweg en de Havenweg, waar vergaderd werd, geen thee geschonken mocht worden vanwege de Drankwet. Aanvankelijk hadden de dames in het café van de heer Leegwater willen vergaderen, maar die vroeg 2 gulden zaalhuur en 20 cent per consumptie. De eerste stemming volgde (twee voor, een blanco) waarna de dames besloten bij de gymzaal te blijven en de burgemeester om een ontheffing op de Drankwet aan te vragen.

Bijna een eeuw later stappen mijn vriendin en ik met onze hijab het gezellig buurthuis in Schellinkhout binnen. Een beetje nerveus wel, want zo vaak sta ik als Amsterdamse Nederlands-Marokkaanse moslima niet voor de groep op het Westfriese platteland. In de zaal zaten 25 in het dorp woonachtige vrouwen nieuwsgierig te wachten. Ingrid de Sain, fractievoorzitter van de BBB, loopt enthousiast op ons af en heet ons welkom met een warme knuffel. Dat ik hier spreken mag, heb ik aan Ingrid te danken. Zij wou dat ik het verhaal over de toeslagenaffaire die mij trof, zoals aangesneden in mijn maidenspeech, bij ‘haar’ vrouwenvereniging moest komen vertellen.

In de auto tussen Purmerend en Hoorn had ik me voorgenomen om de zaal te laten zien dat het kan: een vrouw met hoofddoek die sterk in haar schoenen staat en weet wat ze wil. Ik wilde de bezem halen door de verwachtingen, die mensen hier misschien wel zouden hebben. Het werd een interessante gesprek. De eerste vragen waren sceptisch en kritisch van aard. Had je echt niet kunnen weten dat er iets mis was met je toeslagen? Wat klopte er van de verhalen dat mensen ook gefraudeerd hadden? En hoe wist je zo zeker dat er in de toeslagenaffaire sprake was van etnische profilering.

Daarop nam Annemiek, de voorzitter van De Dregt, het woord. Ze vertelde dat een werknemer bij haar op de boerderij ook slachtoffer van de toeslagenaffaire was. Hij had een oer-Nederlandse naam, maar was net gescheiden en zorgde voor zijn drie kinderen. We kwamen tot dezelfde conclusie: kennelijk liep je het risico als je om wat voor reden ook kwetsbaar was.

Dat zorgde voor een connectie met de zaal. De volgende vragen waren meer persoonlijk van aard. Hoe gaat het nu met je? Kun je nu wel rondkomen? Hoe gaat het met je dochters? En wat zijn je plannen voor de toekomst? We namen afscheid met een luid applaus en warme groeten.

Mijn vriendin en ik traden met hijab een buurthuis vol plattelandsvrouwen in Schellinkhout binnen. We vertelden ons verhaal, luisterden naar elkaar, stelden oprecht nieuwsgierige vragen en wisselden ervaringen uit. En aan het eind reden we naar huis met het inzicht dat we meer met elkaar gemeen hebben dan dat ons onderscheidt. Zo werd het een avond vol hoop. Dat konden we wel even gebruiken. Sinds de verkiezingsuitslag van 22 november houdt het veel mensen nog elke dag bezig. Wat gaat er gebeuren nu de PVV de grootste partij van Nederland geworden is (trouwens ook in Drechterland, de gemeente waarin Schellinkhout ligt). Veel mensen zijn bezorgd over verharding en het kwetsen en uitsluiten van elkaar. Met Commissaris van de Koning Arthur van Dijk sprak ik onlangs over deze zorgen, binnenkort hoort u daar meer van.

Ik denk dat de les van de avond bij De Dregt is dat blijven praten en luisteren het beste medicijn is. Dat zal ik als politica blijven doen. Sinds mijn installatie, nog niet eens een jaar geleden, als Provinciale Statenlid in Noord-Holland, ben ik vastberaden om ongehoorde stemmen en zorgen over te brengen. Voor mijn kiezers, maar ook voor de generatie van mijn dochters.

Bij de presentatie van het Noord-Hollandse coalitieakkoord afgelopen juli, vertelde Ingrid dat ze een paar dagen eerder een Keti Koti bijeenkomst had bijgewoond. Een gelegenheid waarbij ze nog nooit was geweest, maar waarvan ze veel had geleerd door te luisteren, te praten en je te verbinden met mensen die uit een heel andere hoek komen. Ik ben blij dat ze die spirit vasthoudt en ook overbrengt op de dames van Vrouwenvereniging De Dregt.